In a given space,
memories and dreams repeatedly pass,
touching each other.
Deze installatie, in een oude fabriekshal in het Scheltema, maakte deel uit van mijn promotie aan de Universiteit Leiden. In het Scheltema toonde ik een videoverslag en foto’s van de vieringen met performances. De installatie zelf was gebaseerd op de ervaringsverhalen uit het onderzoek.
Het eerste wat men zag wanneer men de verduisterde ruimte binnenging, was een groot doek met diaprojecties. Achter deze half transparante muur van projecties was een verborgen ruimte waar objecten uit de performance-rituelen een nieuwe plaats en betekenis kregen. De toeschouwer kon ronddwalen in deze ruimte vol projecties en objecten die door afscheidingen van kaasdoek vaak maar gedeeltelijk zichtbaar waren.
Vincent Bongers, verslaggever voor het Universiteitsblad Mare , schreef over deze installatie (2 december 2010) :
‘In de expositieruimte in Scheltema klinkt ambient elektronica. Het is een stuk speciaal gecomponeerd door Martijn Pieck voor de tentoonstelling van Belderbos die is gekoppeld aan zijn promotie. De muziek wekt een gevoel van vervreemding op.
Op een groot wit doek, dat associaties oproept met een lijkwade, zijn dia’s geprojecteerd uit de performances die zijn vermengd met andere veelkleurige beelden. ‘Ik wilde niet één ervaring centraal stellen’, zegt Belderbos. ‘Gemeenteleden die de vieringen meemaakten, hadden allerlei associaties die deels los stonden van de performances. Zij voegen hun eigen geschiedenis toe aan het beeld wat ze zien. Dat heb ik willen benaderen door gebruik te maken van eigen eerder werk en dat ook te projecteren. Zo voeg ik mijn eigen geschiedenis toe.’
In de hoek van de tentoonstellingsruimte staat een kruisbeeld opgesteld dat is gemaakt van gietijzer. (…) Voor het beeld heeft Belderbos een ladder van takken gemaakt die naar boven kronkelt. Het is een wankele trap naar de hemel. ‘Je hebt het gevoel: “Daar kun je nooit op naar boven.” zegt Belderbos. ‘Maar hij is er wel.’